Koń Przewalskiego jest jedynym dzikim koniem z natury. Pierwszy spotkał ją po raz pierwszy w Rosji rosyjski badacz i geograf N. M. Przhevalsky w 1878 roku, a gatunek ten opisał zoolog Polyakov w 1881 roku. Obecnie liczba zwierząt wynosi około 2 tysięcy osobników.
Różnorodność
Wiadomo na pewno, że jedynym przedstawicielem współczesnego rodzaju koni jest euk. Z wyglądu przypominał zebrę - te same paski na ciele, krótką grzywę. Utworzyły się z niego trzy gałęzie klanu - tarpan stepowy, tarpan leśny i koń Przhevalsky. Pierwsze dwa wymarły na początku XX wieku i do dziś przetrwały tylko ostatnie gatunki.
Nikt nie może dokładnie odpowiedzieć w 100%, czy ten gatunek jest dziki, czy nie. Niektórzy eksperci przypisują to dziko, inni, w szczególności paleogenetyka, twierdzą, że jest to potomek koni Botai, które oszalały.
Konie botayskie są pierwszymi osiadłymi klaczami stepowymi we wsi Botai w północnym Kazachstanie.
Historia rasy
Pierwszym, który spotkał przedstawiciela tego gatunku, był wspomniany przyrodnik Nikołaj Michajłowicz Przhevalsky. Jadąc w podróż do Azji, docierając do niedostępnego terenu Dzungarii, leżącego na granicy północnych Chin i Mongolii, spotkał stado koni nieznanych dotychczas Europejczykom.
Miejscowi nazywali je „tahami”, przetłumaczonymi na rosyjski, co oznacza „żółty koń”. Ich siedlisko było szerokie, konie można było znaleźć na rozległym terytorium stepów od Kazachstanu po północną Mongolię. Z wyprawy naukowiec przyniósł czaszkę i skórę zwierzęcia, które podarował mu kupiec, który z kolei otrzymał je od myśliwego kirgiskiego. To na tych materiałach Polyakov opisał nieznane zwierzę i nadał mu nazwę - koń Przhevalsky'ego.
W ciągu stulecia od początku otwarcia zasięg konia zaczął się gwałtownie zawężać - do jednego regionu wschodniego Ałtaju, a także jego liczby. Czemu? Zestaw czynników odgrywanych tutaj:
- eksterminacja zwierząt przez koczowników;
- susza, która trwała bardzo długo;
- inne zwierzęta zaczęły je wypędzać z pastwisk;
- niska zdolność przystosowywania się do nowych warunków, co negatywnie wpłynęło na reprodukcję.
Gdyby to była przedwczesna interwencja człowieka, być może nie widzielibyśmy tego dziwnego konia żywego i dołączyliby do grona wymarłych zwierząt, takich jak tarpan czy sawanna-zebra-quagga.
Zewnętrzny
To zwierzę jest rozpoznawalne, kiedy raz je zobaczysz, nie zostanie pomylone z nikim. A wszystko dlatego, że ma prymitywny wygląd, to znaczy zachował cechy konia i osła.
Jest pomalowany na kamuflaż w kolorze piasku z brązowym odcieniem (savras), ale zawieszenie (grzywa i ogon), dolna część nóg prawie zawsze ma czarny kolor. Część brzuszna i koniec kufy są lekkie, nos jest „mączny”, to znaczy w okolicy włosów są pomalowane na biało, wydaje się, że zwierzę wetknęło nos w mąkę.
Latem płaszcz jest krótki, jego kolor jest znacznie jaśniejszy niż zimą. Ale w zimnych porach roku jest grubszy i dłuższy, powstaje ciepły podkład. Grzywa jest wyprostowana, krótka i sztywna, przypomina przyciętego irokeza lub zarośla. Ogon w górnej części jest pokryty krótkimi włosami i kończy się „szczotką”, która prawie sięga ziemi. Ogon przypomina cechy ogona osła lub kulana. Ten koń nie ma grzywki. Czarny „pasek” jest widoczny z tyłu.
Na dużej głowie są małe oczy. Ciało jest krępe i gęste. Krótkie, mocne nogi pomagają zwierzęciu rozwinąć wielką prędkość w galopie.
Są to małe konie:
- długość ciała nie przekracza dwóch metrów;
- wysokość 135 cm, maksymalnie 1,5 metra;
- średnia waga nie przekracza 350 kg, ale występują również ciężkie osobniki o masie 400 kg.
Uszy małego rozmiaru są ruchome i wrażliwe. Zwierzę czuje wroga z dużej odległości dzięki doskonałemu zmysłowi węchu i wrażliwemu słyszeniu. Są przyzwyczajeni do utrzymywania otwartych uszu.
Do niedawna można było usłyszeć twierdzenie, że ten dziki koń jest niczym innym jak przodkiem konia domowego. Jednak wszystkie kropki na „i” naukowcach genetycznych. Po przeprowadzeniu szeregu badań odkryli, że gdy u koni domowych występują 64 chromosomy, dziki przedstawiciel ma 66, co oznacza, że zgodnie z kodem genetycznym gatunki te nie są ze sobą powiązane.
Żywotność zwierzęcia wynosi 20–25 lat.
Styl życia
Chociaż prawie nigdy nie występują w naturze (ostatni raz widziano je na stepie mongolskim w 1969 r.) I żyją na stałe w niewoli, konie nie straciły nawyków i dzikiego temperamentu. Są to silne i odporne osobniki, często wychodzące zwycięsko w walkach z ogierami krajowymi.
Zwierzę żyje w stadzie 5-10 samic z młodymi, a ich dorosły ogier prowadzi je. A także stado może składać się z młodych „pojedynczych” ogierów. Dołączają do nich mężczyźni, którzy stracili władzę nad haremem. Stare konie, które nie są w stanie pokryć swojego „haremu”, spędzają resztę życia same.
Stado ciągle porusza się po okolicy, szukając pożywienia i wody, w spokojnym tempie lub kłusie, ale wyczuwając niebezpieczeństwo w pobliżu, idzie galopem i przyspiesza do 50 km / h, biegnąc na małych dystansach. Stado prowadzone jest przez doświadczoną klacz, a samiec alfa go zamyka.
Pasą się rano lub wieczorem, gdy zapada zmrok. W ciągu dnia wolą odpoczywać, drzemać na wzniesieniu, ponieważ podczas gdy klacze i źrebięta leżą i odpoczywają, ogier chodzi i ogląda otoczenie, a z wysokości widok otwiera się dobrze, a wróg jest zauważalny z dużej odległości. Jeśli mężczyzna wyczuł niebezpieczeństwo, emituje alarm i prowadzi stado. Oni też jedzą. Podczas gdy niektórzy „jedzą lunch”, kilka koni „czuwa”, a następnie zwierzęta zmieniają role.
Ich jedynymi naturalnymi wrogami są wilki i kuguary. Stado drapieżników, atakujące stado, stara się go podzielić i zabija słabsze zwierzęta - młode, stare lub chore jednostki. Jednak zdrowy, silny koń może zabić wilka lub kota jednym uderzeniem kopyta. Zagrożone stado tworzy pierścień. Zwierzęta stoją głowami do środka kręgu, w którym znajdują się młode, a ich główna broń - silne tylne nogi są skierowane w stronę wroga.
W rezerwatach konie żyją i zachowują się tak samo, jak w warunkach naturalnych, ale żywią się lokalnymi roślinami.
W zoo często cierpią na brak ruchu, ponieważ w naturze stado porusza się, jest w ciągłym ruchu. Nawet podczas tworzenia komfortowych warunków w niewoli obszar zagrody nie zapewnia takiej przestrzeni jak na wolności lub w rezerwatach przyrody.
Siedlisko
Na wolności preferowali doliny podgórskie, położone nie wyżej niż 2 km nad poziomem morza, lub osiedlają się w suchych stepach. Najwygodniejszym miejscem dla nich był Dzungarian Gobi. Mieli tu dużo jedzenia, lekko osolone i świeże źródła wody, a także dużą liczbę naturalnych schronień. Poruszali się przez terytorium Kazachstanu, Mongolii i Chin. Dzięki pracy paleontologów okazało się, że historyczny zasięg konia był dość szeroki. Na zachodzie dochodziło do Wołgi, na wschodzie - do stepów Daurianów, na południu - było ograniczone do wysokich gór.
Teraz żyją w rezerwatach i sanktuariach Rosji, Mongolii i Chin, niektórych krajów europejskich.
Odżywianie
W naturze konie zjadły surowe pożywienie - krzewy, płatki zbożowe - saksa, karagana, trawa z piór, piołun, tymianek, chia i inne. Zimą musieli wykopać śnieg przednimi kopytami i zjeść suchą trawę. W niewoli, ponieważ eksperci nie byli w stanie odtworzyć prawidłowej paszy dla zwierząt, drugie pokolenie koni straciło jeden ze swoich znaków - masywne zęby.
Zawarte w rezerwach zwierzęta żywią się roślinami, które w nich rosną, a zimą uczy się je także gałęzi krzewów i drzew.
W ogrodach zoologicznych ich dieta składa się z:
- z siana;
- świeża trawa;
- jabłka
- warzywa - kapusta, marchew i buraki;
- otręby, owies.
Hodowla i potomstwo
Naukowcy uruchomili alarm na czas i dołożyli wszelkich starań, aby nie stracić tego rodzaju zwierząt. Ale na początku każde państwo poradziło sobie z tym problemem indywidualnie, co ponownie doprowadziło do groźby zniknięcia konia Przewalskiego, ponieważ krzyżowano stale blisko spokrewnione osobniki. Wszystko to doprowadziło do narodzin dzieci z chorobami genetycznymi, a zwierzęta gospodarskie zaczęły wymierać masowo.
Aby uratować populacje klaczy, zaczęły krzyżować się z różnymi rasami stepowymi, więc zdobyły nowe postacie i zaczęły znacznie różnić się od swoich przodków odkrytych pod koniec XIX wieku.
W wyniku hodowli koni w niewoli pojawiły się dwie linie - Askanian i Praga. Oba zawierają genotyp dzikiego gatunku, który należy zachować. Możesz rozróżnić dwie linie na zewnątrz. Pierwsze mają czerwono-brązowy garnitur i silną sylwetkę. Linia praska charakteryzuje się bardziej elegancką postacią zwierzęcia, o jasnym kolorze - brzuch i koniec kufy są prawie białe.
Dojrzałość płciowa u klaczy występuje wcześniej niż u ogierów. U kobiet w wieku 2 lat, u mężczyzn w wieku 5 lat. Wiosną samice i samce łączą się w pary, a ogiery bardzo gorliwie strzegą swojego „haremu”. Ciągle dochodzi do potyczek z innymi mężczyznami o posiadanie kobiety. Samce wychowały się i uderzyły przeciwnika potężnymi kopytami. Zwykle nie mogą uniknąć różnych urazów, siniaków i złamań.
Ciąża samicy trwa 11 miesięcy, a narodziny młodego rodzą się w okresie wiosenno-letnim, kiedy jest ciepło i nie brakuje jedzenia. Jedna suczka ma zawsze jedno młode.
W normalnych warunkach waga źrebaka wynosi 35–45 kg. Do sześciu miesięcy je mleko matki, chociaż już po 2 tygodniach próbuje żuć trawę. Po kilku godzinach noworodek wstaje i wszędzie podąża za matką. Jeśli pozostaje w tyle za nią, matka bez niepotrzebnej czułości zaczyna go popychać, gryząc się w obszar podstawy ogona. Tą samą metodą odsadziła go od ssania mleka.
Kiedy pojawia się mróz, aby dzieci nie cierpiały z powodu zimna, są wbijane w pierścień utworzony z dorosłych, gdzie ogrzewają je oddechem. Roczny źrebak pozostawia stado nie z własnej woli, przywódca stada wydala go.
Specjaliści wciąż próbują krzyżować dzikiego konia z innymi rasami, ale w większości próby pozostają niejednoznaczne, ponieważ uzyskana hybryda całkowicie traci jakość rasy macierzystej. Celem hodowców jest uzyskanie nowej hybrydy, która zachowa pełny wygląd i cechy konia Przewalskiego, ale będzie miała większe wymiary.
Stan populacji i gatunków
W latach 70. XX wieku w środowisku naturalnym nie pozostawało ani jedno zwierzę, ale w żłobkach na całym świecie udało się uratować 20 osobników nadających się do reprodukcji. Jednak już w 1959 r. Biolodzy poruszyli kwestię wyginięcia gatunku i zwołali międzynarodowe sympozjum, na którym opracowano plan ochrony populacji. Środki były skuteczne i stopniowo ich liczba zaczęła rosnąć, do 1985 r. Podjęto decyzję o przywróceniu zwierzęcia do natury.
Dokumentacja została otwarta dla wszystkich koni żyjących w niewoli; zajmuje się tym zoo w Pradze. To zagrożone zwierzę jest chronione na szczeblu państwowym i międzynarodowym. Jest wymieniony w Czerwonej Księdze nie tylko poszczególnych krajów, w tym Rosji, ale także Międzynarodowej. Trwają aktywne prace nad przywróceniem liczby zwierząt w naturalnym środowisku. Naukowcy uważają, że wkrótce nadejdzie czas, gdy gatunek nie będzie już na skraju wyginięcia.
Program reintrodukcji
Reintrodukcja to relokacja zwierząt do ich naturalnego środowiska. Ten program jest bardzo trudny, ponieważ osobniki wyhodowane w niewoli tracą swoje umiejętności przetrwania na wolności. Co więcej, koń Przhevalsky'ego dobrze się rozmnaża tylko w obrębie rasy i we własnym zakresie.
Dlaczego konieczne jest przywrócenie koni wolności? Eksperci zauważyli, że każde nowe pokolenie koni stopniowo traci swoje charakterystyczne cechy i degraduje, ponieważ warunki w rezerwatach różnią się od ich rodzimych siedlisk. Nawet teraz dzieci urodzone w ogrodach zoologicznych są mniejsze w porównaniu do swoich poprzedników, są cieńsze i słabsze.
Pierwsze prace reintrodukcyjne rozpoczęły się w 1985 roku. Międzynarodowe organizacje połączyły siły i zaczęły poszukiwać terytoriów o odpowiednich warunkach do życia koni. Jednym z nich jest mongolski step Khustai-Nuru i Tahiin Tale, ostatnie znane siedlisko zwierząt w Dzungarian Gobi. Zwierzęta przywieziono z ukraińskiego rezerwatu Askania-Nova i wielu ogrodów zoologicznych w Europie Zachodniej.
W Rosji w tym celu wybrano rezerwat w regionie Orenburga „Step przed Uralem”. To tutaj ponad 90% powierzchni zajmują trawiaste typy roślinności, czyli zioła i zboża, które są naturalną bazą paszową konia Przhevalsky'ego. To jedyna odpowiednia dla nich rezerwa stepowa w Rosji. Kilka koni przywieziono tutaj z Francji. Francuskim naukowcom udało się utrzymać silnych przedstawicieli populacji dzięki swobodnemu wypasowi.
Kazachstan rozpoczął także realizację projektu, którego celem było stworzenie wolnej populacji koni w parku narodowym Altyn Emel z udziałem ogrodów zoologicznych w Monachium i Ałmaty oraz Międzynarodowego Funduszu Przyrody. Zwierzęta przywieziono z niemieckich ogrodów zoologicznych w 2003 roku.
Osobniki wyhodowane w niewoli są najpierw wypuszczane do strefy pośredniej, gdzie przez kilka miesięcy są pod całodobowym nadzorem specjalistów. Gdy tylko zwierzęta dostosują się do nowych warunków, zostają ostatecznie wypuszczone na wolność.
Program reintrodukcji jest również dostępny w Chinach i na Węgrzech. W innych krajach europejskich ze względów finansowych zostały one zawieszone, a później przy wsparciu organizacji publicznych przywrócone.
Największy program hodowli koni w Przhewalskim w niewoli przeprowadzono w rezerwacie Askania-Nowa na Ukrainie. Kilkadziesiąt osób zostało zwolnionych przez specjalistów w rejon elektrowni jądrowej w Czarnobylu. Tutaj dobrze się przystosowali i zaczęli aktywnie się rozmnażać. Populacja na tym obszarze wzrosła do dwustu osobników, ale niestety wszystkie wysiłki doprowadziły do niczego kłusowników. Każdego roku dziesiątki zwierząt padały ofiarami pocisków, aw 2011 r. Pozostało tylko 30–40 zwierząt.
Obecnie 300 zwierząt żyje w środowisku naturalnym na całym świecie.
Koszt koni
Nie trzeba rozmawiać o cenie konia, ponieważ jest uważany za rzadkie i zagrożone zwierzę. Nie są dozwolone w stajniach prywatnych. Ponadto zwierzęta te nie są podatne na oswajanie i szkolenie, zachowują swoje nieokiełznane, dzikie i agresywne usposobienie.
Interesujące fakty
Istnieje kilka interesujących faktów na temat rasy:
- Rasa została odkryta przypadkowo.
- Zwierzęta te wyróżniają się odwagą i boją się tylko swojego naturalnego wroga - wilka.
- Ogiery są bardzo zazdrosne.
- To najdzikszy jak dotąd typ konia, nigdy nie został udomowiony.
- Jej bliskim krewnym jest dziki, azjatycki osioł - kulan, który często nazywany jest pół-osłem, ponieważ ma wiele podobieństw z koniem.
- Ogier jest liderem stada, ale w poszukiwaniu wody i pożywienia główną rolę odgrywa kobieta.
Kochające wolność konie Przhevalsky stopniowo osiedlają się w parkach narodowych, rezerwach i rezerwach. Gwardia stanowa daje nadzieję, że następne pokolenie ludzi zobaczy takie zwierzę.