Grzyb Gigrofor posiada wyjątkowe właściwości, które pozytywnie wpływają na organizm człowieka. Badanie cech tego rodzaju grzybów pozwala czerpać radość z ich zbioru i czerpać korzyści z użytkowania zbiorów.
Opis odmiany grzyba Gigrofor
Opis wyglądu
Grzyb jest przedstawicielem grupy blaszkowatej, należy do rodziny Gigroforov. Na zewnątrz ma wypukły, pokryty śluzem, kremowy lub oliwkowy kapelusz o średnicy dochodzącej do 5-13 cm, często z guzkiem pośrodku. Noga dorasta do 3-6 cm i przypomina kształtem cylinder. Płytki opadają, rozchodzą się do krawędzi czapki. Wszystkie gatunki z rodzaju są mikoryzami. Korzeń grzyba tworzą zarówno drzewa, jak i zioła. Wśród przedstawicieli rodzaju Gigrofor nie ma gatunków trujących.
Gatunki grzybów
Rodzaj Gigrofor ma około 40 odmian. Rosną wśród drzew i traw, tworząc wspólny system „korzeniowy”, a raczej mikoryzę. Najbardziej znane są następujące rodzaje grzybów Gigrofor:
- modrzew;
- wcześnie;
- późno;
- pachnący;
- g. oliwkowo-biały (słodki, zaskórnikowy);
- g. czarny;
- russula;
- g. buk.
Rosną w miejscach świerkowych, brzozowych, gdzie przeważa warstwa mchu. Ukazuje się w Azji, Ameryce Północnej, Europie.
Modrzew gigrofor
Gatunek charakteryzuje się jasnożółtym kapeluszem o średnicy 3-7 cm ze śluzem. Noga tego jadalnego gatunku dorasta do 3-8 cm wysokości, ma kształt walca i gęstnieje u podstawy. Talerze są grube, rzadkie, w kolorze biało-żółtym.
Higrofor modrzewiowy ma miąższ biały lub żółtawy. Grzyb tworzy mikoryzę z modrzewiami, dlatego najczęściej występuje pod tymi drzewami. Występują również na południu krajów europejskich od sierpnia do września.
Wczesny gigrofor
Wczesny gigrofor rośnie wiosną, gdy tylko topnieje śnieg, więc można nazwać go grzybem „przebiśniegowym”. Rosną w małych rodzinach na liściach zeszłorocznych, starych igieł. Typowe siedlisko to lasy iglaste i liściaste. Najczęściej spotykany pod bukiem. W związku z tak wczesnym owocowaniem gatunek ten nie ma trujących bliźniaków.
Opis grzyba:
- czapka u młodego osobnika biała, w miejscach wypukłych, z częścią krzywo zawiniętą;
- miąższ nie pachnie, jest delikatny i biały;
- noga jest krótka, mięsista;
- dorosły grzyb wysycha, okazuje się szary, rzadziej - czarny;
- białe płytki, rozbieżne, między nimi mogą znajdować się małe płytki na krawędzi nasadki.
Wczesny Gigrofor ma przyjemny smak, z nich przygotowywane są zupy i inne potrawy.
Późny gigrofor (brązowy)
Późny grzyb higroforyczny zaczyna rosnąć jesienią i owocuje aż do opadów śniegu, osiągając niewielkie rozmiary. Gigrofor brown (synonim nazwy gatunku) to grzyb ukrywający się w zaroślach mchów, występujący w dużych grupach. Preferuje lasy iglaste i mieszane. Jej wspólnym sąsiadem jest sosna. Gatunek ten ma małą brązową lub jasnobrązową czapeczkę o gładkiej powierzchni o średnicy do 4 cm Powierzchnia kapelusza jest śluzowata nawet przy suchej pogodzie, dlatego też grzyby te popularnie nazywane są „wszami drzewnymi”. Noga grzyba to późnobrązowy higrofor, cienki i długi. Mimo niewielkich rozmiarów gatunki te są jadalne, które są popularne wśród zbieraczy grzybów.
Pachnący gigrofor
Grzyby rosną w małych grupach
Pachnący gigrofor występuje od końca sierpnia do listopada w zacienionych obszarach, gdzie występują świerki i mchy. Tworzy małe skupiska, które przy deszczowej pogodzie wydzielają trwały aromat anyżowo-migdałowy.
Kapelusz jest szarobrązowy, szaro-zielony, do 8 cm średnicy, u młodych grzybów wypukły, u starszych przybiera kształt prostaty z centralnym guzkiem. Miąższ jest bez smaku, luźny, pachnie anyżem. Płytki są grube (jest to wyraźnie widoczne nawet bez lupy), miękkie, rzadkie. Kolor płytek zmienia się wraz z wiekiem grzyba: u młodych są one białawe, a u starych - szare. Noga jest jasnoszara o zwartej strukturze, wysokość 5 cm.
Gigrofor oliwkowo-biały (słodycze, zaskórnik)
Na spotkanie z rodzinami oliwkowobiałych higroforów, czy też jak się je nazywają oliwkowo-białymi woodlice, okaże się jesienią, tworzą one duże kolonie. Słodki grzyb zaczyna rosnąć latem i trwa do września-końca października. O oliwkowo-białym higroforze można dowiedzieć się, korzystając z następującego opisu:
- kapelusz jest biały i wypukły, po chwili zmienia kolor z brązowego na oliwkowy. Pośrodku jest ciemniej. U dojrzałych osobników jest płaski lub wklęsły, z guzkiem pośrodku. Średnica 2-8 cm;
- miąższ jest biały, z goryczą, nie pachnie;
- noga jest wysoka i ma kształt walca. W górnej części kolor jest suchy, biały (powyżej resztek pierścienia) i białawym pokwitaniem, w dolnej natomiast występuje mora i śluz.
Irina Selyutina (biolog):
Gigrofor oliwkowo-biały jest w stanie usunąć toksyny z organizmu. Ponadto grzyb jest również produktem niskokalorycznym, który można wprowadzić do diety różnymi dietami. Jego nazwa - „słodycze” zawdzięcza swój wygląd słodkawemu smakowi miąższu. W skali smaku gatunek ten zaliczany jest do 4 kategorii smakowych. Może być stosowany w żywności bez gotowania. Należy jednak zawsze pamiętać, że jest to możliwe tylko w przypadku grzybów zebranych w miejscach bezpiecznych ekologicznie.
Tak poza tym. Późny higrofor jest podobny do oliwkowo-białego higroforu.
W deszczową pogodę na powierzchni pojawia się śluz. Gatunek ten jest popularny wśród zbieraczy grzybów. Występuje w lasach liściastych. ale woli lasy górskie.
Gigrofor czarny
Gigrofor black ma następujący opis:
- czapka jest wypukła, z czasem zmienia się w wgłębioną, z falistymi brzegami, o średnicy do 12 cm;
- miąższ jest delikatny i biały;
- noga w kształcie walca, pokryta rowkami;
- talerze są białe, szerokie, skąpe, z wiekiem nabierają niebieskiego zabarwienia.
Wilgotnik czarny rośnie wilgotną jesienią wśród mchów, jest gatunkiem delikatesowym, obok borowików i pieczarek. Podczas moczenia suchych grzybów wodę z nich można wykorzystać do przygotowania różnych potraw, bo minerały z owocników częściowo pozostają w wodzie.
Gigrofor russula
Higrofor Russula, inaczej nazywany też wiśnią, występuje powszechnie w lasach liściastych, gdzie preferuje zasiedlanie dębów. Najczęściej grzyby te można znaleźć na terenach pagórkowatych lub górzystych. Kapelusz jest bordowy, ciemnoróżowy, ze śluzem, o średnicy 12 cm, mięsisty i mocny. Skóra pokryta jest masą łusek. Miąższ jest biały, nie pachnie i zmienia kolor na czerwony w kontakcie z powietrzem. Noga jest biała, gęsta, dorasta do 10 cm.
Russula gigrofor jest gatunkiem jadalnym.
Buk Gigrofor
Higrofor bukowy charakteryzuje się cienką elastyczną nasadką z centralnym guzkiem, skórką gładką, miejscami lepką w wilgoci. Kolor kapelusza zmienia się wraz z rozwojem grzyba - od białego do jasnoróżowego. Środek czapki jest ciemniejszy niż brzegi - ochra lub rdzawobrązowy. Noga krucha, w kształcie walca, pokryta nalotem, płytki cienkie. Należy do gatunków jadalnych, nie cieszy się dużą popularnością ze względu na niewielkie rozmiary i objętość miazgi. Pomimo tego, że grzyb ten jest jadalny, nie cieszy się popularnością wśród miłośników „cichego polowania” ze względu na swoje miniaturowe rozmiary i niewielką ilość miąższu nadającego się do spożycia.
Korzystne cechy
Stosowanie tych grzybów pozwoli Ci na ustalenie metabolizmu, poprawę funkcji tarczycy, układu pokarmowego, odpornościowego oraz normalizację zdrowia.
Korzystne działanie higroforu jest następujące:
- normalizuje pracę przewodu pokarmowego - pokarm jest wchłaniany przez ściany jelit, normalizuje się ruchliwość jelit, uelastycznia się błona śluzowa;
- przyspiesza mikrokrążenie krwi - neutralizacja procesów zapalnych;
- kontrola równowagi kwasowo-zasadowej - lepiej działa układ limfatyczny, wygładzają się zmarszczki, spowolnienie starzenia;
- zapobiega rozwojowi cukrzycy;
- poprawia pracę nerek i wątroby;
- tonizuje organizm - stymuluje metabolizm, rozwija odporność na procesy zapalne;
- pomaga w walce z nadwagą;
- właściwość uspokajająca - zmniejsza się nerwowość.
Dla składu przedstawicieli rodzaju charakterystyczna jest obecność aminokwasów i witamin A, C, D, PP i grupy B. Ilość białka w tym wskaźniku nie ustępuje mięsu. W składzie grzybów oznaczono również obecność sodu, siarki, potasu, manganu, wapnia, jodu i cynku.
Przeciwwskazania
Grzyby nie są odpowiednie dla każdego
Nie każdy może jeść higrofory. Grzyb jest przeciwwskazany w takich przypadkach:
- indywidualna nietolerancja składników higroforu - objawia się nudnościami, wymiotami, pojawiają się: zażółcenie twardówki oczu, ślinienie, skurcze żołądka, wzrost temperatury, może wystąpić krwotok wewnętrzny;
- ciąża i karmienie piersią;
- epilepsja - ból głowy, nudności, zagubione myśli, spadki ciśnienia, gorączka, zmiany cery.
Aplikacje do gotowania
Higrofory mają delikatny smak. Przed gotowaniem należy oczyścić go ze śluzu.
Irina Selyutina (biolog):
W światowej praktyce kulinarnej higrofory są dość popularne, w przeciwieństwie do Rosji. Stosując je należy mieć na uwadze, że śluz na powierzchni nakrętki, nawet w najmniejszej ilości, może całkowicie zepsuć smak potrawy. Dlatego należy go bardzo dokładnie wyczyścić. DO Uwaga. W przeciwieństwie do wielu innych gatunków jadalnych higrofory są znacznie mniej gotowane.
Służą do marynowania, marynowania, gotowania i smażenia.
Ciasto z kapustą i grzybami
Do gotowania będziesz potrzebować:
- 250 g mięsa mielonego;
- 200 g grzybów;
- 700 g kapusty;
- 2 cebule;
- 4 jajka;
- 50 g mąki;
- olej słonecznikowy;
- zieleń;
- sól, mielony czarny pieprz do smaku.
Grzyby są myte, obrane, gotowane przez 15-20 minut w osolonej wodzie. Cebulę pokroić, smażyć na złoty kolor, wymieszać z mięsem mielonym, pieczarkami, solą, przyprawami. Drobno posiekaj kapustę, dodaj do niej jajka, mąkę, zioła, sól. Połóż kapustę na patelni, na wierzchu nadzienia grzybowego, a następnie resztę kapusty. Ciasto smaży się z obu stron do miękkości. Przed podaniem udekoruj ziołami.
Zapiekanka z grzybów
Aby przygotować zapiekankę z grzybów, potrzebujesz:
- 1 kg ziemniaków;
- 500 g grzybów;
- 250 g śmietanki kremówki;
- 2 jajka;
- 1 cebula;
- 20 g majonezu;
- 2-3 ząbki czosnku;
- sól, przyprawy do smaku.
Grzyby są obrane, umyte, smażone z cebulą. Potnij ziemniaki na małe kawałki, a następnie rozłóż je równomiernie na dnie naczynia do pieczenia. Na wierzch (równomiernie na całej powierzchni ziemniaka) nałożyć nadzienie grzybowe. Nadzienie jest gotowe - miesza się śmietanę, jajka, czosnek, sól, przyprawy, majonez. Wylewa się na zapiekankę. W piekarniku danie piecze się w 180 ℃ przez 60 minut. Podawać pokrojone na porcje.
Późny Gigrofor to grzyb uniwersalny.
Sweet Mushrooms - Hygrophors. Jak rozpoznać. Mało znane grzyby jadalne.
Gigrofor - pyszny i jadalny grzyb, w lesie późnego listopada dla doświadczonego grzybiarza
Zastosowanie w medycynie
Gigrofor zawiera niezbędne dla człowieka minerały i witaminy. Dzięki swojemu składowi grzyb znajduje szerokie zastosowanie w leczeniu przeziębień i schorzeń, skutecznie łagodzi stany zapalne górnych dróg oddechowych. Gigrofory mają działanie przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze i służą do przygotowania silnego antybiotyku.
Metody uprawy
Gigrofor będzie mógł rosnąć w domu, wysiewając grzybnię. Jedno opakowanie dotyczy 1 m². „Nasiona” miesza się z ziemią lub piaskiem. Sadzenie odbywa się pod drzewami o każdej porze ciepłej (wiosna-jesień), gleba wymaga kopania i poluzowania w celu przygotowania zagłębień do sadzenia.
Grzybnię umieszcza się na spulchnionym terenie, na wierzchu pokrytym warstwą gleby leśnej lub ogrodowej. Sadzenie jest podlewane w ilości 10 l / m². Zbiór przeprowadza się 4 razy w roku: 2 razy wiosną i jesienią. Będzie można poprawić wydajność sadzenia za pomocą nawozów z humusem, ale nie w okresie wzrostu.
Higrofory są również uprawiane w pomieszczeniach, ale plon przy tej metodzie uprawy tego grzyba jest niski.
Wniosek
Gigrofor to smaczny i zdrowy grzyb. Właściwe wykorzystanie jego właściwości w medycynie i gotowaniu pozwala uzyskać korzyści dla organizmu.