Dzikie konie są przodkami współczesnych koni. Istnieje wiele rodzajów dzikich koni, z których każdy wyróżnia się wyglądem zewnętrznym, charakterem i kolorem. Artykuł rozważa odmiany dzikich koni, ich cechy zewnętrzne i zachowanie.
Gdzie i jak żyją dzikie konie w naturze?
We współczesnym świecie prawie nie ma dzikich koni w naturze. Jeśli 4 tysiące lat temu wolne stada w Europie stały się ogromną rzadkością, na początku XX wieku istniały tylko dwa gatunki koni Tarpan i Przhevalsky.
Jeśli chodzi o mustangów mieszkających w Ameryce, Bramby z Australii i Camargue z Morza Śródziemnego, tradycyjnie nazywano je dzikimi. Powodem tego są cechy zewnętrzne koni. Wszystkie naturalne konie mają niski wzrost i krępe ciało. Mają krótkie nogi i dmuchającą grzywę. Nowoczesne konie mają atrakcyjny wygląd zewnętrzny: zwierzęta wyglądają na wdzięcznych, wysokich, przystojnych, a ich grzywa spada.
Na wolności konie mają tendencję do stada na wolności. Z reguły w stadzie jest jeden ogier lidera, kilka klaczy i młody wzrost. Częściej jednak najbardziej doświadczonym koniem jest prawdziwy lider określający nowe miejsca na pastwiskach i kontrolujący porządek w stadzie. Jest kontrolowana tylko przez przywódcę, ale wszystkie inne zwierzęta wchodzące w skład stada są jej posłuszne.
Młode samce żyją we wspólnym stadzie przez okres do trzech lat, a następnie lider je wydala. Konie wypędzane ze stada są formowane w grupach i żyją w ten sposób, dopóki wszyscy nie zdołają zebrać swojego stada lub odeprzeć komuś innemu.
Gatunki zwierząt
Polski stożek
Polski stożek to zwierzę powalone, kolor to mysz. Konie te były hodowane na początku XX wieku. Przodkami bezpośrednich przodków tych koni są Tarpanie, po ich zniknięciu uzyskano nazwę „Koniks” lub „Konie Tarpan”. Początkowo polskie stożki były używane do wykonywania ciężkich prac.
Wcześniej zwierzęta żyły w Puszczy Białowieskiej, w tej części, która znajduje się w Polsce. Wpłynęło to na nazwę rasy. Z czasem dzikie konie migrowały również na Białoruś.
Koń charakteryzuje się niewielkim rozmiarem, wysokość w kłębie osiąga 140 centymetrów, waga - do 400 kilogramów. Charakterystyczną cechą jest jasnoszary garnitur z zadymionym odcieniem, czarny ogon, grzywa, kolana i nogi. Dziś zwierzęta występują w europejskich ogrodach zoologicznych, ale Światowy Fundusz na rzecz Przyrody od kilku lat pracuje nad przywróceniem tych zwierząt do ich naturalnego środowiska.
Koń Przewalskiego
Konie Przhevalsky'ego, inaczej konie stepowe, znane na całym świecie, zachowały się w naturze do dziś, ale ich liczba jest minimalna. W tej chwili na planecie żyje nie więcej niż 2 tysiące osobników. W tym dwa stada znajdują się w Prypeci, gdzie zostały wprowadzone przez zoologów, którzy mają nadzieję, że populacja wzrośnie.
Konie mają potężne, krępe ciało. Mają czerwonawo-piaskowy kolor, krótką wystającą czarną grzywę i czarne nogi. Wysokość w kłębie osiąga nie więcej niż 130 centymetrów. Dorosły waży około 300-350 kilogramów. Zewnętrznie koń Przhevalsky'ego jest masywny, o zaokrąglonych kształtach. Zwierzę jest w stanie biegać szybko, jest wrażliwe na obcy hałas, przerażone.
Appaloosa
Appaloosa jest uważana za amerykańską rasę koni, ponieważ jej hodowla rozpoczęła się w 18-19 wieku na wybrzeżu rzeki Palouse, płynącej na północy Stanów Zjednoczonych. Hodowcami są Indianie Nez Perce, którzy mieszkali na terytorium współczesnych Idaho, Oregon i Waszyngtonu. Pod koniec XVIII wieku terytorium Ameryki Północnej było aktywnie rozwijane, a z Europy sprowadzano czarne konie, które Aborygeni kupowali i krzyżowali z lokalnymi końmi - doprowadziło to do pojawienia się nowej rasy.
Wzrost dorosłego konia sięga 142-155 centymetrów. Ale są też przypadki wzrostu do 163 centymetrów, co jest bardzo rzadkie. Osobliwością Appaloosa jest proporcjonalność. Znaki ogólne obejmują schludną głowę z małymi spiczastymi uszami, muskularną gładką szyję. Koń ma krótki grzbiet i okrągły potężny zad, silne nogi i twarde kopyta. Ogon jest wysoki.
U zwierzęcia grzywa i ogon są miękkie w dotyku. Charakterystyczną cechą tej rasy są wyraziste oczy. Małe czarne plamy są widoczne na twarzy - jest to znak linii.
Appaloosa wyróżnia się oryginalnym kolorem. Są osoby o takich kolorach:
- deresz (wiele białych włosów w płaszczu);
- cheprak (na zadu biała plama z małymi ciemnymi łatami);
- cętkowany;
- nadaje się;
- ryczący shabrack;
- zauważył shabrack.
Często konie o jasnej skórze rodzą się w świetle, zmieniając kolor z czasem, ciemniejąc. Przeciwnie, szare konie stają się jaśniejsze. Określenie dokładnego koloru jest możliwe dopiero w wieku 5 lat.
Konie hodowano specjalnie do pracy z ludźmi, co bardzo ułatwia dogadywanie się z tymi zwierzętami. Mają zrównoważony, narzekający charakter, dobre usposobienie. Appaloosa to lojalne zwierzęta, więc zmiana jeźdźca lub gospodarza może być dla nich stresująca.
Camargue (francuski dziki)
Kamagra jest uważana za jedną z najstarszych ras koni na całym świecie. To dziki koń o jasnoszarym kolorze. Pochodzi z podmokłego obszaru w delcie Rodanu na wybrzeżu Morza Śródziemnego we Francji. Źrebięta rodzą się czarne lub ciemne.
Wysokość konia w kłębie wynosi od 135 do 150 centymetrów. Zwierzę ma dużą głowę, wyraziste duże oczy, krótkie uszy. Głowa znajduje się na muskularnej krótkiej szyi. Charakterystyczną cechą jest głęboka i szeroka skrzynia. Kamagra ma krótkie, proste ramię, długie silne nogi, mocne kopyta, które nie potrzebują podkowy.
Rasa przeznaczona jest do ochrony walczących byków, do jazdy amatorskich spacerów. Są to konie długowieczne - żyją do 25 lat. Kamagra nie jest bardzo piękna z wyglądu, ma średnią wielkość ciała, ale jednocześnie jest silna i wytrzymała. Są to zrównoważone konie, a jednocześnie zwinne, odważne. Konie mogą przetrwać w warunkach, w których pogoda często jest zła, mogą żywić się słonawą wodą.
Zebra
Zebra to zwierzę takiego rodzaju konia. Istnieje hybryda konia i zebry zwana zebraoidem. Ciało zebry osiąga ponad 2 metry długości. Waga zebry waha się w granicach 300-350 kilogramów. Ma krótki ogon - do 50 centymetrów. Samce są zawsze większe niż samice; ich wysokość w kłębie osiąga 140-150 centymetrów. Zwierzęta te wyróżniają się gęstą i krępą sylwetką, mają krótkie nogi z silnymi kopytami. Zebra ma krótką i sztywną grzywę, muskularną szyję.
Zebry nie są tak szybkie jak konie, ale w razie potrzeby mogą osiągnąć prędkość do 80 kilometrów na godzinę. Jeśli wróg atakuje zwierzę, stosuje specjalną taktykę - zygzakowanie. Ogólnie rzecz biorąc, zebra jest wytrzymałym zwierzęciem o słabym wzroku, ale doskonałym węchu, co pozwala natychmiast wyczuć niebezpieczeństwo i powiadomić stado na czas.
Zebry wydają różnorodne dźwięki, czasami przypominają rżenie konia, szczekanie psa, płacz osła. Zależy od sytuacji.
Kulan
Kulan to dziki azjatycki osioł, który jest uważany za krewnego dzikich koni, osłów afrykańskich, zebry i należy do rodziny koniowatych. Istnieje kilka podgatunków Kulans, różniących się cechami zewnętrznymi.
Zwierzęta żyjące u podnóża są małe, ale mają jasny kolor. Zwykłe kulany są wyższe, zewnętrznie podobne do koni. Wszyscy Kulanie mają pionową grzywę, bez grzywki. Zwierzę ma dużą głowę i długie uszy. Na końcu ogona znajduje się czarny frędzel. W Kulans dominuje piaszczysty odcień, lekki, prawie biały brzuch.
Prędkość Kulan rozwija się do 65 kilometrów na godzinę, może biec bardzo długo. Nawet koń nie może złapać zwierzęcia. Uderzające cechy tego dzikiego osła to jego zdolność do biegania z dużą prędkością i wytrzymałością. Ponadto zwierzę skacze idealnie, może skakać na wysokość półtora metra i skakać z wysokości 2,5 metra. Osioł jest dobrze rozwinięty fizycznie. Obecność gęstej wełny chroni Kulan przed silnymi mrozami i intensywnym upałem.
Dzikie osły żyją w stadach 5-25 osobników. Dorosły samiec staje się przywódcą stada - zawsze jest nieco oddalony od stada, ale jednocześnie obserwuje swoje „totemy” i jeśli zbliża się niebezpieczeństwo, lider sygnalizuje to płaczem przypominającym zwykłego osła.
Kiedy Kulanie są źli, ich oczy są przekrwione, ich usta szczerzą zęby. Samce obejmują wroga stopami, próbując się przewrócić, gryźć zęby. Ale zwierzęta są spokojne w stosunku do prawie wszystkich ptaków i zwierząt. Ale owce i psy nie podoba im się - w ich podejściu Kulans może atakować.
Łaciaty
Pinto to dziki koń, którego znakiem rozpoznawczym jest jego specyficzny kolor: czerwone lub czarne plamy na białej wełnie. Nazwa zwierzęcia wynikała z hiszpańskiego słowa Pintado, które oznacza „namalowany”. Naukowcy od wielu lat próbują ustalić pochodzenie zwierzęcia. Niektórzy z nich są przekonani, że Pinto pochodzi z Bliskiego Wschodu. Inni twierdzą, że konie wywodzą się ze stepów eurazjatyckich.
Wzrost koni waha się od 145 do 155 centymetrów. Cechą Pinto są jego statystyki, moc i silne mięśnie. Zwierzęta mają piękną głowę, muskularny zad. Trudno jest opisać naturę koni Pinto ze względu na różnorodność koni w grupie. Ale zwykle zwierzęta są przyjazne dla swoich współplemieńców i ludzi. Te energiczne konie są posłuszne.
Osioł
Dziki osioł należy do rodziny koniowatych z rodziny koniowatych. Jego udomowiona forma odegrała ważną historyczną rolę w gospodarce i kulturze człowieka. Naukowcy genetyczni odkryli, że dzikie osły pojawiły się około 4,5 miliona lat temu i to od nich poszły wszystkie nowoczesne konie, osły i zebry.
Wysokość dzikiego osła sięga od 90 do 160 centymetrów. Pod względem anatomicznym osioł nie różni się bardzo od konia - ma 6 kręgów lędźwiowych, osioł ma tylko pięć. Ale na zewnątrz te zwierzęta są bardzo różne. Osioł jest zdominowany przez dużą głowę, grube długie uszy, wewnątrz których znajduje się długi płaszcz.
Osioł wyróżnia się długim ciałem, krótkim zadem, sztywną grzywą i ogonem z chwostem. Są osoby w kolorze szarym, brązowym lub czarnym, rzadziej - białe. Brzuch, kufa i okolice oczu są jasne. Pośrodku tyłu znajduje się wąski pasek ciemnego odcienia. Oddzielne podgatunki mają dodatkowo umieszczone paski na ramionach i nogach. Osioł ma czarne kopyta. Dziki osioł ma prędkość do 70 kilometrów na godzinę.
Dziki osioł to mało zbadane zwierzę, które żyje na pustyniach i półpustynach jako stado rodzinne. Liderem jest stary, doświadczony osioł. Stada mogą pokonywać duże odległości w poszukiwaniu pożywienia i wody.
Mustangi
Mustang jest uważany za atrakcyjne zwierzę, które kocha wolność. W XVI wieku Hiszpanie, którzy znaleźli się na kontynencie północnoamerykańskim, przywieźli ze sobą przodków tej rasy. Początkowo były to zwierzęta domowe, ale później część z nich uciekła i osiedliła się na wolności. Pojawiły się dzikie konie Mustangów. Nazwa pochodzi od hiszpańskiego słowa mesteño, co oznacza „nieokiełznane zwierzę”.
Przez wiele lat krew hiszpańskich koni mieszała się z różnymi rasami, co ostatecznie doprowadziło do pojawienia się doskonałego konia - Mustanga. To są silne, odporne zwierzęta. Ze względu na ciągłe mieszanie kombinezon Mustang jest dość wyjątkowy i różnorodny. Częściej spotykane osobniki rudawe, piebaldowate i laurowe, nieco rzadziej - konie mułów, palomino, mustang appaloosa. Na zewnątrz nie wyglądają jak konie, są o wiele bardziej interesujące. Waga Mustanga waha się od 130-150 centymetrów w kłębie, waga - około 500 kilogramów.
Istnieją również czarne Mustangi ukazujące całe piękno dzikich zwierząt tego gatunku. Kiedyś czarne zwierzęta zostały przywiezione do Meksyku i na Florydę i z urodzenia pochodziły od iberyjskich przodków.
Morszczuk
Ta rasa jest mało znana. Konie Hake'a są zdominowane przez szary kolor z szarawym odcieniem. Ich waga może osiągnąć około 40 kilogramów, a wysokość do 140 centymetrów. Konie były hodowane sztucznie przez krzyżowanie dzikich koni. Sam proces prowadzili bracia Heck na początku XX wieku. Wpłynęło to na nazwę rasy.
Dziś są mieszanki tych koni z polskimi szyszkami w dużych ogrodach zoologicznych na świecie i rezerwatach w Niemczech, Hiszpanii i we Włoszech.
Brumby
Bramby to dziki koń pochodzący z Australii. Konie stały się dzikie po tym, jak udomowione zwierzęta po prostu uciekły lub zostały wypuszczone przez właścicieli w 1851 r. Podczas gorączki złota. W 1788 r. Konie zostały wprowadzone do Australii. Z powodu obrzydliwych warunków transportu przetrwały tylko najsilniejsze i najbardziej odporne, reszta nie przetrwała tak długiej podróży.
Początkowo zwierzęta były wykorzystywane do prowadzenia prac rolnych, stały się przydatne w rozwoju Australii. Konie i woły były wykorzystywane jako zwierzęta stada i pojazdy. Potem zaczęli hodować konie na sprzedaż. Kiedyś zwierzęta hodowano wyłącznie w celu spożycia mięsa, również w celu wykorzystania ich sierści.
Rasa została wyhodowana przez krzyżowanie z wieloma rasami koni żyjących na wolności. Najprawdopodobniej przodkami Bramby'ego były niektóre rasy kucyków, okoni, anglo-arabów, walerów, owczarków australijskich. Wpłynęło to na fakt, że rasa ta nie ma jednorodności na zewnątrz.
Wysokość w kłębie wynosi od 140-150 centymetrów. Waga sięga około 450 kilogramów. Często zwierzęta mają ciężką głowę, mocne plecy i krótką szyję, mają silne nogi, proste ramiona i pochyłe ciało.
Bramby in vivo tworzą stada. Byli tak zdolni do aklimatyzacji w Australii, że są w stanie przetrwać, nawet jeśli są karmieni tylko roślinnością stepową. Nie są to konie, dlatego zwierzęta stad są trudne do oswojenia i przemieszczania się. Mają usposobienie kochające wolność.
Tarpan
Wymarłe gatunki. Dzikie konie wyglądają podobnie do małych krewnych. Wzrost piękna nie przekroczył 136 centymetrów. Wcześniej były lasy i stepy Tarpan. Zebrali się w stadach, gdzie w jednym z nich było ponad sto głów. Najczęściej znaleziono konie o szarawym odcieniu wełny.
Plandeki miały krótką, lekko wystającą grzywę, ciemnoszary ogon i grzywę. Ich potężne ciało na mocnych nogach z silnymi kopytami sprawiło, że rasa ta była rozpoznawalna. Dzikie konie zimą zmieniły kolor skóry z szarego na piasek.
Ciekawe fakty na temat dzikich koni
Istnieje kilka interesujących faktów na temat dzikich koni. Niektóre z nich są przedstawione poniżej:
- Skóra konia Appaloosa może mieć nasycony jasny odcień lub niepigmentowany cień z ciemnymi plamami. Appaloosa może się rodzić z jednym wzorem i z czasem zmieniać go z innym „krajobrazem”.
- Konie Camargue przyciągnęły niezwykłe pojawienie się francuskich poetów i artystów. Godło Camargue przedstawia białe konie i czarne byki.
- Mustangi to zdziczałe konie domowe. Mieszkają w USA. Zwierzęta mają agresywne usposobienie, są odporne.
- Tarpanowa nie można było podróżować. Nawet w przypadku oswajania tych koni zwierzęta padły w niewoli. Podobnie jak wielbłądy, konie mogły obejść się bez wody przez tydzień.
- Najmniejszym koniem na świecie było zwierzę Pinto. Jego waga urodzeniowa wynosiła 2,7 kg, a wysokość nie przekraczała 36 cm. Dziś konie tej rasy są ozdobione świętami narodowymi i zawodami.
- Konie Przhevalsky'ego często zapadają się w grupę, tworząc pierścień, a małe źrebaki są umieszczane na środku koła.Chronią więc młode przed drapieżnikami.
Dziś dzikie konie istnieją w niektórych częściach świata. Wcześniej zwierzęta te były oswajane przez ludzi, pomagały im w ciężkiej pracy i transporcie. Jednak niektóre konie uciekły i osiadły w naturalnych warunkach, po których większość gatunków nie ma kontaktu z ludźmi.
Wysłane przez
3
Ukraina. Miasto: Krzywy Róg
Publikacje: 110 Komentarze: 0