Rasy mięsne owiec i baranów charakteryzują się przede wszystkim szybkim przyrostem masy i smakiem mięsa. Już w młodym wieku jagnięta osiągają połowę masy dorosłej owcy. Roczny jagnię waży prawie tyle samo, co dorosły baran. Rasy mięsne owiec na terenie Rosji, Białorusi i Ukrainy są bardzo popularne, a wiele odmian nie wymaga specjalnych warunków przetrzymywania.
Odmiany mięsa baraniego
Zwierzęta potrafią znaleźć własne pożywienie i mają wystarczającą płodność, a wysokiej jakości wełna i smaczne mięso są cenione zarówno na rynku krajowym, jak i zagranicznym. Różnorodne rasy owiec mięsnych pozwolą rolnikowi z dowolnego zakątka Rosji (od południowych regionów po Syberię) znaleźć rasę odpowiadającą potrzebom gospodarstwa.
Większość ras w kierunku mięsa wyróżnia się uległym charakterem, zdolnością do poruszania się na duże odległości bez znacznego uszkodzenia wagi i potomstwa. Przed zakupem zwierząt należy szczegółowo zapoznać się z opisem, zobaczyć zdjęcia i filmy różnych ras.
Korzyści z ras mięsnych
- Wytrzymałość. Odmiana wełny mięsnej może dokonywać długich przemian w poszukiwaniu nowych pastwisk.
- Duże i częste potomstwo.
- Brak wymagań dotyczących specjalnych warunków przetrzymywania. Osoby przeznaczone na mięso mogą bezpiecznie wypasać się na pastwiskach przez cały rok.
- Zwiększenie tkanki tłuszczowej zarówno zimą, jak i latem.
- Cienkie kości o dość mocnej budowie.
- Duża ilość wysokiej jakości mięsa.
- Możliwość obfitego karmienia jagniąt w celu szybkiego przyrostu masy ciała i doskonałego zdrowia. Śmiertelność wśród jagniąt jest minimalna.
Rasa Gissar i Edilbaevskaya
Niektóre owce wołowe mają wyraźny gruby ogon. Należą do nich przedstawiciele rasy Gissar. Masa tłuszczowa dorosłego zwierzęcia osiąga 45 kg, podczas gdy waga przeciętnego barana to około 140 kg, samicy - 80 kg. Owce i barany mają dobrą wytrzymałość, ponieważ w Azji Środkowej, skąd pochodzą, musiały pokonywać duże odległości w poszukiwaniu pastwisk. Przy intensywnej aktywności fizycznej zwierzęta nie tracą na wadze: średni dzienny przyrost wynosi 600 g.
Rasa owiec rasy Hissar
Poszukiwanie pastwisk nie wpływa na wartość odżywczą mleka samic, co zapewnia jagniętom stabilny przyrost masy ciała. Rasa Hissar nie jest przeznaczona do produkcji wełny. Jest gruba w tej rasie, z dużą ilością martwej sierści. Należy zauważyć, że rasa ta jest powszechna w Tadżykistanie i Uzbekistanie.
Owce rasy Edilbaev pochodzą z Kazachstanu, co również świadczy o ich wytrzymałości. W swojej ojczyźnie ta odmiana jest bardzo popularna. Średnio barany i owce tej rasy są nieco mniejsze niż Gissar: samiec waży 120 kg, a samica - 70 kg. Takie rasy mięsne owiec w Rosji szybko przyzwyczajają się do lokalnego klimatu i są łatwe do przystosowania.
Rasa owiec Edilbaevskaya
Rasa Karachaevskaya
Osoby z Karaczajów są dumą Karaczajo-Czerkiesji, według lokalnych mieszkańców to właśnie ta różnorodność jest przedmiotem wszystkich najlepszych cech, które mogła dać tylko natura. Odmiana Karachaevskaya może być stosowana jako mięso i wełna lub tłusto-mięsno-mleczne. Samice dają dobrą mleczność. Opieka nad takim gatunkiem jest prosta.
Rasa owiec Karachaevskaya
Osobnik Karachai ma gruby ogon. Całkowita waga przedstawicieli kierunku mięsnego jest stosunkowo niewielka: tryki ważą 90 kg, samice - 60 kg. Okazy mięsa w Rosji czy na Białorusi są cenione przez miejscowych rolników za tłusty tłuszcz z ogona, który ma wysoki smak i nie ma nieprzyjemnego posmaku. Opieka nad zwierzętami jest prosta, ta rasa będzie odpowiednia nawet dla niedoświadczonych rolników.
Rasa owiec Jaydara i tadżycka
Najlepsza odmiana o grubych ogonach. Masa tłuszczu w grubym ogonie sięga 15 kg. Waga samca 110 kg, samica 60 kg. Takie osoby nie są przeznaczone do produkcji wełny, ponieważ mają jej niewiele. Pomimo tej wady osobniki mają doskonałe mleko, dużą ilość mięsa, wysokiej jakości skórki. Zwierzęta mają silną odporność i doskonałe przeżycie. Jaidara żywią się pastwiskami i są w stanie pokonywać duże odległości w poszukiwaniu pożywienia bez szkody dla wagi i zdrowia potomstwa.
Rasa owiec Jaydar
Jest stosunkowo niewiele ras grubogoniastych i są one hodowane głównie w Azji Środkowej i na Kaukazie. W pozostałych częściach świata popularne są gatunki mięsne i wełniane.
Odmiana tadżycka łączy w sobie dużą ilość tłuszczu z ogona i dobrej wełny. Owce są duże i mogą ważyć do 160 kg, owce - około 120 kg. Jagnięta w wieku 4 miesięcy osiągają wagę 45 kg. Dziś takiej odmiany praktycznie nie ma na terenie Federacji Rosyjskiej, ponieważ owce tadżyckie przeszły trudną ścieżkę selekcji, a jej zakończenie zbiegło się z upadkiem ZSRR, co nie przyczyniło się do jej rozprzestrzenienia.
Tadżycka rasa owiec
Rasa Romanovskaya i Kuibyshevskaya
Romanowowie to najbardziej znani przedstawiciele rosyjskiej hodowli owiec. Owce Romanowów zyskały popularną miłość dzięki bezpretensjonalności i wytrzymałości. Ta rasa nie ma tkanki tłuszczowej. Okaz Romanowa ma grube futro, które zapobiega matowieniu się wełny. Dobre cechy futra owiec Romanowskich znane są na całym świecie. Od jednego osobnika Romanowów uzyskuje się 1,5 kg wełny, z barana - 3 kg. Kolejnym plusem jest niesamowita płodność: krycie odbywa się niezależnie od pory roku.
Rasa owiec Romanowów
Rasa Kujbyszew to najlepsza odmiana rosyjskiej hodowli owiec, która powstała pod koniec lat 40. Owca Kujbyszewska łączy w sobie tradycje radzieckiej hodowli zwierząt: jest odporna (z powodzeniem znosi klimat kontynentalny), produkuje dużą ilość wysokiej jakości mięsa i ma dużą ilość wełny.
Rasa owiec Kujbyszewa
Mięso owiec Kujbyszewa jest marmurowe, brakuje w nim zapachu charakterystycznego dla baraniny. Kobiety mają dobrze rozwiniętą płodność i instynkt macierzyński, prawie co trzecia samica rodzi bliźnięta. Wadą jest niezdolność do przystosowania się do jałowego, złego klimatu zaopatrzenia w żywność.
Rasa Gorkiego
Odmiana Gorky jest wynikiem selekcji anglo-radzieckiej. Osobniki tej rasy uzyskano poprzez skrzyżowanie odmiany Hampshire z rosyjskimi polikarpami północnymi. W wyniku selekcji pojawiła się owca gorka, która ma wystarczającą wczesną dojrzałość, ekonomię (dzięki wysokiej jakości mięsie i wełnie, osoby szybko zwracają środki wydane na paszę).
Gorky rasa owiec
Owce mięsne odmiany Gorky dają dobre potomstwo: na 100 samic przypada 130-160 jagniąt. Niestety owca Gorkiego nie może pochwalić się dużą ilością uzyskanej wełny, szczególnie ta negatywna jakość przejawia się u przedstawicieli spoza plemienia.
Po rozpadzie ZSRR rasa praktycznie zniknęła, a obecnie jest przywracana dzięki staraniom indywidualnych pasjonatów.
Rasa zachodnio-syberyjska i północno-kaukaska
Odmiana zachodniosyberyjska jest najmłodszą z powszechnych ras mięsnych. W ostatecznej wersji został zaprezentowany dopiero w 2010 roku. Rasa zachodniosyberyjska została specjalnie wyselekcjonowana do hodowli zimą syberyjską. Pod względem wagi uzyskano dobry wynik: tryki osiągały 100 kg, samice - 63 kg. Wełna odmiany zachodniosyberyjskiej należy do półcienkiej.
Owca zachodniosyberyjska
Owcę rasy północno-kaukaskiej uzyskano w wyniku selekcji ras Romney Marsh i Lincoln. Odmiana ta charakteryzuje się dość dużymi samcami (120 kg) i małymi samicami (65 kg). Jagnięta wykazują wysoki wzrost: po 4 miesiącach średnia waga osiąga 33 kg. Odmiana północno-kaukaska nie jest rzadkością w naszym kraju, a wielu początkujących rolników rozpoczyna taką rasę.
Owce rasy północno-kaukaskiej
Rasa Duper i Zwartbles
Mięsne owce odznaczają się dużą ilością wysokiej jakości mięsa, krótką sierścią, plennością i wytrzymałością. Rasy mięsne są powszechne głównie na zachodzie iw Afryce, w gorącym klimacie, który nie pozwala na wzrost wystarczającej ilości wełny. Duper można przypisać rasom prawie czysto mięsnym. Wielu rolników uważa, że jest to najlepsza rasa wołowa.
Jej przedstawicielom brakuje wełny, ale niedobór ten w pełni rekompensuje obecność smacznego, chudego mięsa, które nie ma nieprzyjemnych zapachów i smaków.
Rasa podwójna
Południowy region Rosji wyróżnia się gorącym klimatem, więc uprawianie tam innych osobników staje się problematyczne. Owce mogą ważyć 140 kg, samice - 95 kg, jagnięta szybko przybierają na wadze, a po 4 miesiącach ważą 65 kg. Z podobnych ras można zauważyć taką odmianę, jak owca Kutum. Uważana jest za mięsistą i gładkowłosą, co pozwala na jej uprawę w gorącym klimacie.
Cechą charakterystyczną rasy Zwartbles jest wysoka smakowitość. Ci Holendrzy mają grubą sierść i wytrzymałość. Średnio kobiety i mężczyźni nie różnią się zbytnio wagą. Samce ważą 130 kg, a samice 100 kg. Samice są wystarczająco płodne i nie jest trudno je rozmnażać.
Owce rasy Zwartbles
Wiltshire Horned i Barbados Black-bellied Sheep
Wiltshire Horned nie jest najbardziej znanym gatunkiem w Rosji, ale ta brytyjska rasa ma imponujące rozmiary. Cechą charakterystyczną zwierząt jest to, że niezależnie od płci zarówno owce, jak i barany mają małe rogi. W porównaniu z innymi odmiana jest mało plenna. Zwierzęta ważą do 140 kg, samce, samice nieco mniej - 90 kg.
Wiltshire rogaty
Owca czarnobrzucha z Barbadosu jest osobnikiem stosunkowo średniej wielkości w kierunku mięsnym (samce osiągają 90 kg, samice 60 kg). Niewątpliwą zaletą owiec i baranów jest mięso dietetyczne bez lanoliny. Płodność rasy jest dość wysoka.
Owca czarnobrzucha z Barbadosu
Owca buriacka i odmiana Tien Shan
Każdy, kto potrzebuje „mrozoodpornej” odmiany mięsa, powinien zwrócić uwagę na Buubei (owce buriackie): pod tym względem trudno o lepszą. Takie osoby zostały wyhodowane przez plemiona Buriacji, biorąc pod uwagę surowy klimat i ograniczone zaopatrzenie w żywność. Buubei może jeść pastwiska przez cały rok, wykazując dobre wskaźniki wydajności. Postać jest mobilna, kobiety wyróżnia rozwinięty instynkt macierzyński. Waga samca 100 kg, samica 60 kg.
Baran buriacki ma grubą wełnę, co pozwala na zaklasyfikowanie tej odmiany do futra i mięsa. Mięso nie ma charakterystycznego zapachu i dobrze smakuje.
Owca buriacka
Odmiana Tien Shan jest bardziej odpowiednia dla tych, którzy żyją na obszarach górskich o surowym klimacie. Według wielu rolników to najlepsza rasa wołowa owiec i baranów. Rasa wyróżnia się doskonałą wczesną dojrzałością i silną odpornością potomstwa. Niestety okrywa włosowa u owiec i baranów jest rzadka i nie wystarcza do wytworzenia dużej ilości tkanki. Owce mają również mały gruby ogon.
Odmiana owiec Tien Shan
Radziecki Merino i Romney March
Radziecki merynos to jedna z najpopularniejszych odmian w Republice Dagestanu. Radziecki merynos ma dwa podgatunki: wełnę mięsną i czystą wełnę. Osobniki wyróżniają się długim włosem o wysokiej jakości i dobrym mięsem.
Radziecki Merino
Średnia waga barana wynosi około 110 kg, dla samicy - 50 kg. Zwierzęta hodowlane mają biały kolor, ilość wełny może osiągnąć 30 kg na barana. Niestety wełna tej rasy jest podatna na zanieczyszczenie, tworzenie się splątków, skłonność do pojawienia się pasożytów.
Charakter osobników jest spokojny, mają skłonność do stada, są bezpretensjonalne i jedzą zarówno paszę pastwiskową, jak i mieszaną. Nie zaleca się trzymania zwierząt w zagrodach, gdyż długi pobyt pod dachem może sprowokować pojawienie się pasożytów.
Romney Marsh to angielska owca i owca o muskularnej budowie i mocnych nogach. W Rosji czysty marsz Romneya nie jest powszechny, ponieważ okazało się, że żywienie młodych zwierząt w naszym kraju jest niewystarczające, dlatego hodowcy specjalnie ulepszyli tę odmianę za pomocą różnych krzyżówek.
Rasa Romney Marsh
Niestety w procesie selekcji ucierpiała jakość gotowego produktu, dlatego rasa musiała zostać ponownie rozcieńczona, aby trafiła na rosyjski Romney March. Rasy owiec z kierunku mięsnego Romney Marsh dają wystarczającą ilość mleka, dzięki czemu jagnięta dobrze przybierają na wadze i mają silną odporność.
Wniosek
Ostatecznie istnieje wiele ras mięsnych na każdy gust. Najważniejsze jest określenie celów: ważne jest, aby uzyskać tylko jedno mięso lub jakość wełny również ma wartość. A może ilość mleka, jaką może dać owca, lub mrozoodporność osobników ma ogromne znaczenie dla właściciela owiec. Biorąc pod uwagę te i inne wymagania, wskazane jest wybranie najlepszej opcji.
Owca rasy Texel ze stadniny LLC APK Aleksandrovskoe Zolotaya jesień 2013
Mięso z owiec katum. Wystawa Złota Jesień 2016
Rosyjski merynos mięsny na wystawie Złota Jesień-2016