Koń islandzki jest jedną z najszlachetniejszych ras koni, która wśród współplemieńców wyróżnia się wyjątkowymi cechami, a przede wszystkim stosunkowo niewielkimi rozmiarami.
Charakterystyka konia islandzkiego
Konie islandzkie są uważane za najczystsze z pochodzenia. Te małe futrzaste zwierzęta są atrakcyjne ze względu na swoje cechy zewnętrzne i są symbolem Islandii.
Historia pochodzenia rasy
Islandzka rasa cudownych koni pojawiła się po raz pierwszy na Islandii w IX-XI wieku.
Według danych historycznych Wikingowie przywieźli te zwierzęta do kraju. Ze względu na to, że na ich drewnianych statkach nie było dużo miejsca, żeglarze ze Skandynawii przywozili tylko małe zwierzęta. W tym czasie na Islandii ten koń był czczony, ponieważ rasa była uważana za pomocnika najwyższego boga Odyna.
Oprócz łodzi i statków jedynym środkiem transportu na wyspie były islandzkie konie. Byli też niezastąpionymi pomocnikami w rolnictwie. Kiedy ich właściciele umarli, zwierzęta palono na stosach pogrzebowych razem z ludźmi. Uważano, że w ten sposób klaczka i jej właściciel mogą razem wyruszyć w zaświaty. Wikingowie często walczyli na śmierć i życie między ogierami.
Historia pochodzenia islandzkiej rasy
Pod koniec X wieku islandzki parlament przyjął ustawę zakazującą importu koni do kraju. W tym okresie dżuma i inne poważne choroby, które mogą być przenoszone przez zwierzęta, rozprzestrzeniły się na całym świecie. Prawo to miało na celu zapobieganie rozprzestrzenianiu się chorób na Islandii. Kolejnym powodem zakazu importu koni była ich niezdolność do dostosowania się do lokalnych warunków, a także fakt, że importowane konie psowały wygląd miejscowych koni. Dlatego konie rasy islandzkiej są uważane za najbardziej rasowe. Minęły stulecia, a do Islandii nadal nie wolno przywozić koni, nawet tych, które zostały wywiezione z kraju na krótki czas z jakiegokolwiek powodu, na przykład w celu udziału w mistrzostwach jeździeckich.
W XVIII wieku wiele islandzkich koni zmarło w wyniku erupcji wulkanu. Na początku XX wieku na Islandii powstała pierwsza organizacja zajmująca się hodowlą koni rasy islandzkiej. Dziś ta społeczność działa w 19 krajach, ponieważ te małe futrzane konie są bardzo popularne, szczególnie w krajach europejskich i Ameryce Północnej. Są wykorzystywane jako siła robocza w rolnictwie, łowiectwie i jeździectwie. Tylko te islandzkie krótkie konie mogą spokojnie galopować po lodzie, a mimo niewielkiej postury również brać udział w torze przeszkód i wyścigach szybkościowych. Często używane są w hipoterapii. To na islandzkich koniach uczy się jeździć dzieci, ponieważ są one małe i bardzo miłe.
Opis rasy
Koń islandzki różni się od innych ras dużą, ciężką głową z małymi uszami, kudłatą grzywką, długą, gęstą grzywą i wysoko osadzonym ogonem. Ma prosty profil, pysk lekko skrócony, szyja krótka, ale tułów konia wydłużony, grzbiet mocny, nogi, choć krótkie, mocne, a kopyta mocne, co pozwala zwierzęciu galopować nawet na terenach górskich.
Cechy rasy islandzkiej
Parametry konia z Islandii są charakterystyczne tylko dla tej rasy. Maksymalna wysokość w kłębie sięga 145 cm, zwykle 130-140 cm, często ze względu na niewielki wzrost mylone są z kucykami. Średnia waga tych zwierząt to 320 kg, chociaż mogą one ważyć 380 kg, a nawet 410 kg. Kolor włosów islandzkiego konia jest bardzo zróżnicowany: od rudego do czarnego. Ale można znaleźć zarówno konie szare, jak i gniade, a także przedstawicieli innych kolorów i odcieni. Najczęstszym jest ciemnobrązowy koń islandzki.
Konie islandzkie są uważane za stulatków: mogą żyć 40 lat. Dojrzałość osiągają w wieku 8 lat.
Zwierzęta hodowane są nie przez pojedyncze osoby, ale przez stada. Przez większość roku trzymane są na świeżym powietrzu, a na zimę są wpędzane do zamkniętego pomieszczenia. Nie jest to jednak najbardziej niezbędna zasada trzymania koni tej rasy, ponieważ ze względu na grubą sierść nie boją się zimna. A dzięki ich silnej odporności zwierzęta praktycznie nie chorują.
Gdzie są używane konie islandzkie
Konie na Islandii przez wiele stuleci były wykorzystywane jako zwierzęta juczne i jeździeckie, ponieważ są bardzo wytrzymałe, odporne na choroby i bezpretensjonalne na jedzenie i warunki przetrzymywania. Są jedyną rasą koni, która może żywić się rybami. Sporty jeździeckie są na wyspie bardzo popularne, dlatego te niezwykłe zwierzęta często biorą udział w wyścigach konnych i wycieczkach konnych. Łatwo się ich nauczyć. Jest na nie szczególne zapotrzebowanie także dlatego, że konie islandzkie mogą poruszać się w pięciu rodzajach chodów:
- zwykły krok jest podstawą wszystkich chodów, pierwszy pod względem szybkości;
- kłus - nogi poruszają się parami po przekątnej, to znaczy tylne prawe i przednie lewe są przestawiane jednocześnie, a następnie pozostałe 2 nogi;
- w galopie - szybki lot konia, potrójny chód: najpierw jedna tylna noga jest przestawiana do przodu, potem druga razem z przednią;
- skade - najpierw obie nogi poruszają się po jednej stronie, potem po drugiej;
- teltom - czterokrotny chód: koń chodzi przednimi nogami, a tylnymi daleko do przodu.
Inną cechą koni islandzkich, dzięki której są tak kochane, jest ich błyskotliwość i umiejętność szybkiego poruszania się w kosmosie. Z łatwością pokonują jeziora pokryte lodem, rozlewiska kamienne i rwące rzeki. Ciekawostka: jeśli koń zostanie przywieziony w nieznane miejsce, może znaleźć drogę do domu, bo doskonale pamięta drogę.
Odżywianie
Islandia jest stale chłodna i wilgotna, temperatura powietrza jest tu niska latem i niezbyt niska zimą. Ale zimą cała żywa roślinność jest całkowicie pokryta śniegiem, znikają mchy i porosty - prawie jedyne pożywienie dla koni latem. Ale te inteligentne zwierzęta przystosowały się do trudnych warunków: nauczyły się łowić w zbiornikach wodnych, zimą gromadzą podskórny tłuszcz i zarastają długimi włosami.
W innych porach roku konie z Islandii jedzą owies, otręby, siano i słomę, mogą jeść warzywa, owoce, a nawet cukier i krakersy. Rzadko jedzą świeże zioła.
Postać
Konie islandzkie mają przyjazne, spokojne usposobienie. Są przyjazne dla wszystkich i szybko przyzwyczajają się do nowych ludzi i jeźdźców, dzięki czemu łatwo je oswajać.
W całej historii istnienia tej rasy konie tego gatunku nigdy nie spotkały drapieżników. A dziś na wyspie praktycznie nie ma zwierząt drapieżnych, więc islandzkie konie wcale nie są nieśmiałe. Można powiedzieć, że w ogóle nie mają poczucia strachu. Z tego powodu zwierzęta wcale nie boją się ludzi i ufają im, okazując pokorę.
Funkcje konserwacji i pielęgnacji
Wcześniej te urocze zwierzęta były hodowane na wolności w stadach. Ta metoda hodowli ukształtowała ich charakter. Głównym zadaniem było przyzwyczajenie małego źrebaka do jego naturalnego środowiska. Ale po ponad 100 latach metody hodowli koni islandzkich zmieniły się dramatycznie. Dziś tradycyjne metody praktykowane w starej Islandii zostały zastąpione europejskimi.
Opieka i utrzymanie
Roczny przyrost młodego stada wynosi kilka tysięcy. Źrebięta rodzą się głównie wiosną i latem. Dzieje się tak w przypadku dzikiej przyrody. Przez pierwsze 4 lata życia młode konie są w stadzie, żyją w swoim naturalnym środowisku. Latem pasą się na polach i łąkach oraz żywią się zielem. Zimą są wypasane w pomieszczeniach i karmione sianem.
Pomimo odporności na choroby i silnej odporności, konie islandzkie wymagają regularnych kontroli weterynaryjnych, aby uniknąć wystąpienia chorób, takich jak świerzb. Ważne jest również, aby uważać na szkodliwe owady, które mogą powodować niedogodności dla zwierzęcia.
Konie islandzkie: futrzany cud natury
chody koni islandzkich
Islandia Część 3 - Konie i wodospady Gljufrabui
Zagrajmy w Star Stable Online: Zakup konia nr 5
Zimą można wypuścić konie ze stajni na spacer na świeżym powietrzu. Ciepła, gruba sierść uchroni je przed przemarznięciem. Ale po spacerze konieczne jest zbadanie koni, umycie ich i wysuszenie, ponieważ z powodu obecności brudu i wilgoci w okolicy nozdrzy i kopyt może rozpocząć się proces zapalny.
Wniosek
Dobre relacje z koniem islandzkim pomogą ci zyskać lojalność, a troskliwa opieka i odpowiednia pielęgnacja sprawią, że ogier będzie silny i zdrowy.