W przyrodzie występuje ogromna różnorodność grzybów. Aby określić jadalność, czasami musisz znać strukturę grzyba i inne cechy.
Struktura grzyba
Cechy organizmu grzyba
Grzyby łączą się w odrębne królestwo i zajmują szczególną pozycję w systemie świata organicznego, a ich liczba gatunkowa przekracza 100 tys. Naukowcy szacują, że w najbliższej przyszłości zostanie opisanych co najmniej 200 000 gatunków. Struktura grzybów jest taka, że organizmy te mają cechy, które czynią je podobnymi zarówno do królestwa roślin, jak i do królestwa zwierząt.
Podobieństwa między grzybami a roślinami
- nieograniczony wzrost;
- rozmnażanie przez zarodniki;
- obecność ściany komórkowej;
- obecność wakuoli w komórce;
- przywiązany styl życia;
- brak centrum komórkowego;
- odżywianie poprzez proces wchłaniania itp.
Podobieństwa między grzybami a zwierzętami:
- żywienie heterotroficzne;
- zapasowy składnik odżywczy - glikogen;
- obecność chityny w ścianie komórkowej;
- obecność mocznika jako produktu metabolicznego;
- brak plastydów;
- obecność lizosomów zawierających enzymy trawienne;
- obecność małych wakuoli magazynowych.
Struktura grzybów i ich rodzaje są ważną częścią nauki o mikologii, o której zwykły zbieracz grzybów musi wiedzieć, aby nie pomylić gatunków jadalnych i niejadalnych.
Struktura grzybów
Aby poprawnie zrozumieć rolę tego królestwa, należy przestudiować strukturę i żywotną aktywność grzybów, wszystkie elementy wewnętrznej i zewnętrznej struktury ich ciała, a także sposób, w jaki są ze sobą połączone.
Grzybnia
Zewnętrzna struktura grzyba zaczyna się od jego głównego składnika - grzybni (grzybni) lub ciała wegetatywnego. Jest to układ długich włókien w podłożu (glebie). Nić nazywa się hypha, nie można jej zobaczyć gołym okiem. Gromady, które tworzą te mikroskopijne strzępki, stają się widoczne. Często widzimy je jako białe (białawe) nitki lub pasma.
Grzybnia występuje w różnych formach, z których każda spełnia odrębne funkcje:
- ryzomorfy i sklerocja: zapewnienie bezpiecznego miejsca odpoczynku;
- sznury i rizoktonia: kotwiczenie i rozkładanie;
- stroma: tworzenie warunków dla trwałości sporów;
- filmy: niszczenie i wchłanianie celulozy.
Grzybnia jest zdolna do funkcjonowania przez dziesiątki i setki lat, a owocnik (wszystko oprócz grzybni) rzadko żyje dłużej niż 5-10 dni. W przypadku silnych mrozów i susz grzybnia przestaje działać, przechodzi w „hibernację grzybową”, a następnie przywraca jej żywotną aktywność. To zapewnia długą żywotność grzybni.
Irina Selyutina (biolog):
W zależności od budowy ciała, prawdziwe grzyby dzielą się na niższe (z grzybnią niekomórkową) i wyższe (z grzybnią komórkową), a pod względem wielkości - na makro- i. micromycetes.
Macromycetes to grzyby, w których owocnik znajduje się powyżej powierzchni gleby. Owocnik jest taką formacją grzybni, w której następuje tworzenie i rozwój zarodników. Jednak większość grzybów to mikromycety lub mikroskopijnie małe organizmy grzybowe. Jeśli komórki potomne po ich utworzeniu nie oddzielają się od matki, stopniowo tworzy się rodzaj łańcucha organizmów niezależnych fizjologicznie. Tak zwany pseudomycelium, takie jak drożdże.
Grzyby nie mają tkanki. W wysoce zorganizowanych formach strzępki są często splecione bardzo ściśle i tworzą fałszywą tkankę - plecthenchyma, z której powstają owocniki.
Kapelusz
Czapka jest najważniejsza dla grzyba
Czapka jest uważana za główną część owocnika. Jego główną funkcją jest tworzenie zarodników za pomocą narządów znajdujących się w dolnej części, a częściowo w górnej. Do rozmnażania potrzebne są zarodniki. Powyżej znajduje się skóra, pod nią miazga i hymenofor. Każdy, kto kiedykolwiek zbierał grzyby w lesie, wie, że istnieje wiele kształtów kapeluszy. Czapki z grzybów są podzielone na 9 typów w kształcie:
- mieszkanie;
- wklęsły;
- wypukły;
- stożkowy;
- jajowaty;
- z centralnym guzkiem;
- kształt dzwonu;
- kulisty;
- półkulisty.
Kształt kapelusza wskazuje na wiek: młode grzyby mają zwykle kształt jajowaty lub wypukły, a kapelusz starych jest wklęsły lub płaski.
Najbardziej podatne na zmiany są krawędzie i środek wierzchołka.
Skóra
Strukturę grzybów trudno sobie wyobrazić bez skórki i miazgi. Skórka lub naskórek pokrywa wierzch kapelusza i działa jak skorupa, chroniąc grzyby przed wpływami zewnętrznymi. Może składać się z jednej lub kilku (zwykle 3) warstw.
Ludzie, którzy nie rozumieją grzybów i ich budowy, mówią, że po kolorze zawsze potrafią rozpoznać, czy są jadalne, czy niejadalne. To nie działa we wszystkich przypadkach. Czynniki, które wskazują na stan łupiny i jadalność owocu, obejmują kolor i rodzaj powierzchni. Różne gatunki mają różne kolory: czerwony, szary, biały, brązowy, żółty, a nawet zielony. Kolor naskórka zależy od pigmentów obecnych w jego komórkach.
Kolor zmienia się wraz z wiekiem i warunkami środowiskowymi.
Charakter powierzchni jest w stanie powiedzieć, w jakim klimacie zachodzi tworzenie się struktury grzyba. Jest sucha, śluzowata, łuszcząca się, włóknista powierzchnia itp.
Miazga
Miąższ (kontekst) w strukturze grzybów jest wewnętrzną warstwą owocnika. To martwa tkanka, czyli trama, utworzona podczas działania sterylnych strzępek. Miąższ służy do sprawdzenia, czy grzyby są trujące, czy nie.
Surowy miąższ jest zwykle bez smaku, ale czasami jest lekko gorzki lub słodki. Zapach zależy od cech strukturalnych grzybów. Może to być grzyb, atrament lub mąka. Kolor miąższu jest białawy lub szary. Kontekst jest cienki i gruby mięsisty. Miąższ wielu gatunków jest zbiornikiem na mleczny sok.
Konsystencja dostarcza również informacji o strukturze grzyba i dzieli się na zdrewniałe, mięsiste i chrzęstne. Najmocniejszą bazę mają grzyby o drzewnej konsystencji.
Hymenofor
Struktura grzybów jest bardzo złożona
Hymenofor jest częścią struktury kapelusza dorosłego grzyba. Zawiera warstwę zarodnikową lub hymenium, co pozwala na stworzenie większej liczby zarodników do późniejszego rozmnażania.
Badając strukturę grzybów, bierze się pod uwagę, że hymenofor składa się z różnych rodzajów formacji. Są takie rodzaje: rurki, płytki, ciernie i igły. Znajdują się one pionowo, w dolnej części znajduje się grupa otworów, z których później wylewają się zarodniki.
Rodzaje hymenoforów zależą od ogólnej budowy i aktywności grzybów. Najpopularniejsze typy to:
- gładki;
- blaszkowaty;
- fałdowy;
- rurowy;
- kolczasty.
Wszystkie rodzaje hymenoforów, różniące się budową, są przeznaczone tylko do jednego - przyczepienia do niego warstwy zarodnikowej (hymenu).
Spór
Osobliwością struktury grzyba są zarodniki grzybów, które powstają w specjalnych repozytoriach zarodników. Gatunki rurkowate i blaszkowate tworzą zarodniki na ścianach samych formacji. Spory są jednokomórkowe. Często są przenoszone na duże odległości przez wiatr.
U grzybów wodnych zarodniki mają przystosowanie do ruchu w płynnym ośrodku - wici. Dzięki temu mogą samodzielnie poruszać się w środowisku wodnym. Takie zarodniki powstają w zoosporangiach i są charakterystyczne dla rozmnażania bezpłciowego wielu niższych grzybów.
Odnotowuje się ich przeżywalność i zdolność adaptacji do środowiska. Na przykład, aby przeżyć, zaraza późna wielu gatunków pasożytniczych hibernuje na zainfekowanych bulwach. Klasy patogenów są odporne na fizyczne i chemiczne środki dezynfekujące. Dzięki takim procesom zapewniają swoje istnienie przez długi czas. Dlatego pozbycie się pasożytów może być trudne.
Noga
Podstawą grzybów czapkowych i ich budową jest łodyga, bo pełni funkcję pomocniczą. W podłożu łączy się z grzybnią. Występują cylindryczne, wrzecionowate i spuchnięte (w różnych częściach, ale częściej u podstawy) formy nóg. Dzięki swojej konsystencji są gęste, puste i mają luźny rdzeń. Istnieje wiele rodzajów powierzchni: gładka, siatkowa, łuszcząca się i aksamitna.
Grzyby jadalne
Informacje o cechach struktury i życia grzybów pozwolą zrozumieć, czy grzyby są jadalne, czy nie. Taksonomiści rozróżniają grzyby jadalne, warunkowo jadalne, niejadalne i trujące. Te ostatnie są surowo zabronione, a stosowanie drugiej grupy wyzwala niepożądane procesy w organizmie.
Trudno jest zrozumieć, czy znalezione grzyby są trujące. Ilustracje poszczególnych gatunków lepiej znaleźć przed wyjściem do lasu. Istnieją mity i nieporozumienia dotyczące opisu gatunków jadalnych:
- "Podczas gotowania toksyczność znika, sprowadza się, wyparowuje, jeśli dodasz do wody sól i ocet". Opisana metoda jest stosowana tylko podczas pracy z gatunkami warunkowo jadalnymi, a nie z trującymi.
- „Jeśli podczas gotowania porzucona cebula zmieni kolor na niebieski, to wśród grzybów pojawi się trująca”. Żarówki często zmieniają kolor na niebieski z wielu innych powodów związanych z ich własnymi cechami. To samo dotyczy zakwaszenia mleka, w którym zanurza się „podejrzanego” grzyba.
- „Trujące grzyby nie smakują ani nie pachną”. Niektóre z najniebezpieczniejszych grzybów - muchomor biały i muchomor pantera - mają dobry smak i zapach, dlatego w branży grzybowej nie należy ufać smakowi i aromatowi.
- „Na niejadalnych gatunkach nie ma pasożytów”. Gatunki trujące znacznie częściej cierpią na pasożyty niż jadalne.
Struktura i działanie grzybów. Samouczek wideo z biologii, klasa 5
Grzyby, ich ogólna charakterystyka, budowa i działanie
Biologia I Królestwo grzybów. Ogólna charakterystyka i struktura. Kontynuujemy przygotowania do egzaminu
Wniosek
Ludzie, którzy rozumieją strukturę grzybów, częściej mylą grzyby jadalne z trującymi. Przed wyjazdem do lasu warto zapoznać się z cechami królestwa grzybów i budową tych organizmów.