Grzyby rosną nie tylko w lasach, ale także na łąkach, niektóre z nich się do tego przystosowały. Grzyby łąkowe, choć reprezentowane przez mniejszą różnorodność gatunkową, są również w stanie zadowolić smakoszy swoim doskonałym smakiem.
Opis pieczarek łąkowych
Występowanie pieczarek łąkowych
Poza lasami i obrzeżami lasów grzyby rosną także w dolinach rzek porośniętych młodymi krzewami oraz oczywiście na poboczach dróg, polach i poligonach na łąkach i pastwiskach.
Rozmieszczenie zależy od składu gleby, rodzaju roślinności i rzeźby terenu. Im więcej składników odżywczych w glebie, tym bardziej zróżnicowana roślinność, tym więcej warunków do pojawienia się tu określonych rodzajów grzybów.
Miejsca grzybowe na łące determinuje bliskość zbiorników wodnych, występowanie do nich zboczy lub wąwozów. Takie cechy przyczyniają się do powstawania grzybowych „osad”.
Ponadto bezdrzewny obszar łąkowy jest często wykorzystywany do wypasu zwierząt, co również wpływa pozytywnie na rozwój grzybów. Pozostawione przez nie nawozy naturalne oraz pomoc zwierząt w rozprzestrzenianiu się grzybni, zarodnikach stwarzają korzystne warunki do ich wzrostu i rozmnażania.
Gatunki jadalne
Różnorodność gatunkowa grzybów łąkowych jest znacznie gorsza od ich leśnych krewnych:
- Pieczarki: rosną w małych grupach latem i ciepłą jesienią. Mają czapkę o średnicy do 20 cm, mlecznobiałą, stożkowatą, a nie kulistą, jak u zwykłej pieczarki. Noga wydrążona i wysoka - do 10 cm, u przedstawiciela pospolitego gatunku pieczarki gęsta i mała. Miąższ jest biały, uszkodzony nabiera żółtawego zabarwienia, przyjemnego grzybowego zapachu i orzechowego posmaku.
- Grzyb łąkowy: mały grzybek z czerwono-brązową czapką, latem rozjaśniający się do żółtawego odcienia. Jego średnica wynosi od 3 do 9 cm, krawędzie są nierówne, środek lekko wypukły. Noga jest cienka, lekko zwężająca się ku górze. Miąższ jest cienki, z charakterystycznym migdałowym aromatem, biały, z lekko żółtawym odcieniem, koloru. Na kroju kolor się nie zmienia.
Irina Selyutina (biolog):
Spadzica łąkowa może podczas owocowania tworzyć charakterystyczne słoje. Często mylona jest z kolibią kochającą drewno, chociaż nie są one zbyt podobne, a ponadto rosną w różnych warunkach. Ale jak to się mówi, „czyjaś dusza jest ciemna”. Dlaczego ten grzyb jest mylony z czymś zupełnie innym? Być może z powodu nieostrożności lub braku doświadczenia. Oprócz kolibii białawy janowiec odgrywa rolę grzyba łąkowego (łąki marasmius). Tutaj konsekwencje mogą być znacznie poważniejsze, ponieważ:
- gatunek ten zawiera dużą ilość muskaryny w miazdze (nawet więcej niż u muchomora czerwonego);
- dojrzewanie ciał owocowych mówcy przebiega prawie jednocześnie z grzybem łąkowym;
- gatunki rosną w podobnych warunkach;
- rozmiary owocników są podobne.
- Płaszcze przeciwdeszczowe: Nazwa tego grzyba łąkowego wskazuje na okres intensywnego wzrostu - po ulewnych deszczach. Sferyczna czapka osiąga średnicę od 2 do 4 cm, jej powierzchnia jest biała z żółtawo-zielonkawym odcieniem, pokryta płytkimi rowkami. Im większa czapka, tym mniej wyraźna noga. Miąższ młodych jest biały, w miarę wzrostu żółknie.
- Nosiciele łajna: dość jadalny w młodym wieku, o charakterystycznej nazwie wskazującej na siedlisko. Mają niezwykły wydłużony kształt. Biała czapka chrząszcza ma do 10 cm średnicy i jest pokryta małymi łuskami. Noga może osiągnąć wysokość 15 cm, ma zgrubienie u podstawy i jest wewnątrz pusta. Rośnie zarówno na glebie próchnicznej, jak iw samym oborniku. Dung beetle grey lub mniejszy atrament, z kudłatym i łuszczącym się czapką Jego główną i interesującą cechą jest to, że talerze starych owocników zamieniają się w masę przypominającą płynny atrament.
- Rząd z nogami liliowymi lub niebieskimi: kapelusz w kolorze kremowym, do 16 cm szerokości, u młodego jest wypukły. W miarę wzrostu staje się bardziej płaski, z podwiniętymi krawędziami. Krótka i gruba nogawka ma fioletowy odcień. Miąższ ma ten sam szaro-fioletowy kolor, który nie zmienia się podczas cięcia.
- Klapka czerniejąca: odnosi się do gatunków warunkowo jadalnych. Ze względu na nietypowy kształt i brak nogi często mylony jest z ptasim jajkiem. Ciało grzyba ma od 3 do 6 cm średnicy i ma kształt kuli. W młodym wieku jest biały, potem nabiera żółtego odcienia, a gdy się starzeje, ciemnieje do czerni.
Gatunki niejadalne i trujące
Trujące grzyby powodują poważne zatrucia
Oprócz produktów jadalnych na łąkach można znaleźć trujące grzyby.
- Pieczarka żółtoskóra: szczególnie niebezpieczne, ponieważ można go łatwo pomylić z jadalnymi przedstawicielami rodzaju. Główna różnica polega na tym, że gdy korpus owocu jest uszkodzony, miazga żółknie, a u podstawy nogi jest jasnożółta, podczas gdy obecnie zmienia kolor na różowy lub czerwony. Dodatkowo posiada nieprzyjemny zapach, który potęguje polewanie go wrzątkiem.
Irina Selyutina (biolog):
Pieczarka o żółtej skórce lub czerwonawej należy do grupy grzybów średnio trujących. Oznacza to, że w przypadku przypadkowego połknięcia może powodować dość poważne problemy w pracy przewodu pokarmowego. Statystyki podają, że około 50% wszystkich zatruć spowodowanych różnymi niejadalnymi lub trującymi typami pieczarek przypada na ten konkretny gatunek.
- Białawy mówca: nie mniej niebezpieczny trujący grzyb. Posiada wypukłą, gładką, białą główkę w kształcie spodka. Jej średnica wynosi 3-4,5 cm, noga jest mięsista, do 4 cm długości, jej ważną cechą jest brak na pęknięciu nogi mlecznej cieczy wydzielanej przez jadalne okazy.
- Theolepiota golden: ten gatunek jest uważany za niejadalny. Kapelusz młodego osobnika przypomina półkulę; w miarę wzrostu staje się bardziej wydłużony, utrzymując wybrzuszenie pośrodku. Jej kolor jest złocistożółty z pomarańczowym odcieniem, powierzchnia jest wyboista, z frędzlami na brzegach, noga prosta z pogrubieniem na grzybni, dochodzącym niekiedy do 20 cm wysokości. Jego powierzchnia jest matowa z podłużnymi zmarszczkami i wiszącym kółkiem narzuty. Jest w stanie gromadzić cyjanki w swojej miazdze, które powodują zatrucia pokarmowe.
- Hygrocybe żółto-zielony: jasny grzyb o kwaśnym żółtym kolorze. Jest zauważalny na łąkach z jasnym płaskim kapeluszem dorosłych. Powierzchnia czapki jest lepka i wilgotna. Miąższ o drobnej strukturze po sprasowaniu łatwo się kruszy, wydzielając charakterystyczny grzybowy aromat. Noga jest cienka i równie delikatna, nieco lżejsza niż czapka. Uważany za niejadalny o niskiej smakowitości. Może powodować zaburzenia trawienia.
Aby uchronić siebie i swoich bliskich przed zatruciem trującymi grzybami, nie należy wkładać do koszyka grzyba, który budzi najmniejsze wątpliwości co do jego jadalności.
Grzyby łąkowe - pyszne grzyby.
Grzyby w lipcu na trawnikach i pastwiskach. Pieczarki, muchomor Vittadini, miód łąkowy
UWAGA!!! jadowity CHAMPIGNON - Pale muchomor ???
Wniosek
Zielone łąki z glebami bogatymi w składniki odżywcze zachwycą, choć mniej różnorodnymi, ale równie smacznymi i pożywnymi przedstawicielami królestwa grzybów, najważniejsze jest, aby wiedzieć, co zbierasz.